Inge: “De kracht die ik zocht, vond ik in mijzelf”

Inge de Rijck (38) uit Reuver is moeder van de zesjarige Imara en runt haar eigen schoonmaakbedrijf, Glansrijck Schoon. Wie haar nu ontmoet, ziet een krachtige vrouw die vol vertrouwen spreekt over haar missie. Maar achter dat zelfvertrouwen ligt een lange weg van vallen en opstaan.

Altijd zorgen voor anderen

Als kind voelde Inge zich vaak onzeker. Op de middelbare school keek ze met kritische ogen naar zichzelf. “Ik vond mezelf te dik, ik ging lijnen en sloeg daar vaak in door. Eigenlijk was ik nooit tevreden met wie ik was.”

Toch had ze ook iets anders, iets dat later bepalend zou blijken: een groot hart voor anderen. Ze herinnert zich hoe er op school een nieuw jongetje kwam, iemand die er niet helemaal bij hoorde. “Iedereen keek vreemd naar hem, maar ik nam hem in bescherming. Het voelde als mijn missie dat hij een fijne tijd zou hebben.” Achter die zorgzaamheid schuilde ook een meisje dat zichzelf probeerde te verbergen. Stoer doen om de onzekerheid niet te laten zien.

Thuis was er liefde, maar ook spanning. Haar vader had te maken met psychische problemen, waardoor veel verantwoordelijkheid bij haar moeder terechtkwam. “Als kind merk je dat er iets mist. Je wilt gezien worden, aandacht krijgen. En die kreeg ik niet altijd.” Het verlangen naar erkenning zou haar nog lang achtervolgen.

Verstrikt in verkeerde keuzes

Als tiener en jongvolwassene zocht Inge die erkenning vaak op plekken waar ze die niet kon vinden. “Ik liet me in met mannen die me niet konden geven wat ik nodig had. Soms waren ze bezig met middelengebruik, soms gaven ze alleen maar negatieve aandacht.”

Ze beschrijft een scène die haar altijd is bijgebleven. Een ruzie met een vriendje liep zo uit de hand dat de politie moest ingrijpen. Toch gaf ze hem later nog een kans. “Dat was mijn patroon. Ik dacht: als ik maar genoeg zorg, verandert hij wel. Maar ik verloor mezelf steeds meer.”

Die jaren waren zwaar. Ze voelde zich vaak alleen, soms zo eenzaam dat het leven uitzichtloos leek. “Ik schaamde me ook. Voor de keuzes die ik maakte, voor het beeld dat anderen van me hadden. Lachen aan de buitenkant, verdriet vanbinnen.”

Spiegelmomenten en inzichten

Op haar opleiding sociaal pedagogisch werk liep Inge vast. Ze kreeg begeleiding en kwam in contact met psychologen. Niet elke hulpverlener wist haar te bereiken. “Ik heb een sterke persoonlijkheid, ik heb iemand nodig die me een spiegel durft voor te houden.” Uiteindelijk kreeg ze schema-gerichte therapie. Daar leerde ze kijken naar patronen en naar de oorsprong van haar gedrag.

In die tijd ontwikkelde ze ook een koopverslaving. Nieuwe kleding gaf haar korte momenten van geluk en de illusie dat alles goed ging. “Wehkamp was mijn beste vriend. Ik had zeventig broeken, terwijl ik er maar één tegelijk kon dragen.” Het leidde tot schulden, maar ook hier wist ze op den duur het patroon te doorbreken.

Langzaam kwamen er momenten van succes: haar rijbewijs halen, werk waarin ze uitblonk, een eigen winkel die ze met passie runde. “Die succeservaringen waren nieuw voor mij. Ze gaven me kracht en lieten me zien dat ik wel degelijk iets kon bereiken.”

Voor zichzelf en haar dochter

De echte omslag kwam toen ze moeder werd. “Ik wilde Imara een goede toekomst geven. Een veilig thuis, een moeder die laat zien dat je kunt bouwen aan je leven.” Toen de vader van haar dochter ontspoorde, koos ze bewust voor zichzelf en haar kind. Ze verhuisde, begon opnieuw en besloot dat ze geen energie meer zou steken in het redden van anderen ten koste van zichzelf.

“Ik heb het stuur gepakt. Voor het eerst echt gekozen voor onszelf. En dat heeft me sterker gemaakt. Ik wist: als ik een goed voorbeeld wil zijn voor mijn dochter, moet ik het anders doen.”

Uiteindelijk koos ze voor werk in de schoonmaak, eerst als leidinggevende, later als zelfstandige. “Ik heb mijn bedrijf Glansrijk Schoon opgebouwd. Niet alleen voor mij, maar ook om anderen kansen te geven. Ik wil dat mensen die het moeilijk hebben een plek vinden waar ze gezien worden.”

Groeien door eerlijk te zijn

Ondernemen gaat niet vanzelf. Inge heeft een hoge lat, soms té hoog. “Ik kan best drammerig zijn, omdat ik de kwaliteit van mijn bedrijf wil waarborgen. Maar ik leer steeds om eerlijk naar mezelf te kijken. Was dit echt zo erg? Had ik het anders kunnen doen? Ik bied excuses aan en stel mezelf de vraag: wat kan ik de volgende keer beter doen?”

Het zijn lessen die ze heeft geleerd door de moeilijke jaren. “Vroeger dacht ik dat ik altijd tekortschiet. Nu kan ik ook tevreden zijn met een zeven. Je hoeft niet altijd een tien te halen om waardevol te zijn.”

Vooruitkijken en anderen meenemen

Vandaag de dag staat Inge stevig in haar schoenen. Wat haar trots maakt, zijn niet alleen de opdrachten of de omzet. Het zijn vooral de tastbare bewijzen dat ze voor zichzelf kan zorgen. “Ik kon mijn eigen auto kopen. Een huis voor ons twee. Dat zijn dingen die voor mij symbool staan voor veiligheid en zelfstandigheid.”

Ze deelt haar verhaal openlijk, ook op sociale media. “Mensen zeggen dan: wat ben jij goed bezig. Ik zie mezelf niet als bijzonder. Ik doe gewoon mijn best. Maar als mijn verhaal iemand anders hoop geeft, dan is dat al genoeg.”

Ze droomt ervan om vrouwen die in een vergelijkbare situatie zitten te ondersteunen. Met haar initiatief Glansrijk Kansrijk wil ze alleenstaande moeders begeleiden richting werk en zelfvertrouwen. “Iedereen heeft talenten. Soms heb je alleen iemand nodig die jou dat laat zien. Ik wil die persoon zijn.”

Hoopvolle boodschap

Als ze terugkijkt, ziet Inge de lange weg die ze heeft afgelegd. “Ik heb mezelf vaak afgevraagd: wat wil ik dat er ooit op mijn grafsteen staat? Niet: ze zorgde voor iedereen behalve voor zichzelf. Nee, ik wil dat er staat: ze heeft zichzelf en haar dochter een goed leven gegeven. Dat is waar ik voor leef.”

Haar boodschap is eenvoudig en krachtig: “Geloof in jezelf, ook al voelt het alsof je niets hebt. Iedereen kan groeien. En durf om hulp te vragen. Als ik het kan, kan jij het ook.”