Chantal: “Ik werd iemand die zichzelf dragen kon”

Er waren pesterijen, opmerkingen die bleven hangen. En het gevoel niet altijd serieus genomen te worden. “Ik had het nodig dat mijn klachten werden gezien, dat ik vertrouwen kreeg. Maar doordat dat er niet altijd was, wist ik zelf ook niet meer wat ik eigenlijk nodig had. En zo werd ik steeds onzekerder.”

Een leven in uitersten

Ze leerde ermee omgaan door een masker op te zetten. “In de weekenden dan dronk ik, lachte ik, in de kroeg was ik de vrolijke Chantal.” Aan de buitenkant leek het alsof ze volop leefde, maar achter de gordijnen was het stil en donker. “Het voelde eenzaam. Alsof ik de enige was die zo worstelde. Je denkt dat uitleggen geen zin heeft, dat niemand het zal begrijpen.”

Rond haar 26e realiseerde ze zich dat ze vastzat in een patroon. Overdag sleepte ze zichzelf naar haar werk, maar thuis ging alles uit. “Ik douchte niet meer, ik poetste mijn tanden niet meer. Ik had er geen energie voor. Alles draaide om werken en slapen.”

Toch ontdekte ze dat ze niet de enige was. “Toen ik mijn ervaringen begon te delen, eerst voorzichtig online, kwamen er reacties terug. Mensen die zeiden: dat heb ik ook. Die herkenning brak iets open.”

Donkere dalen

Chantal kreeg ook te maken met lichamelijke tegenslagen. Meerdere knieoperaties dwongen haar steeds opnieuw tot stilstand. Samen met haar man wilde ze een gezin stichten, maar ook dat ging niet gemakkelijk. Ze had vier miskramen voor de geboorte van hun eerste dochter, en nog twee voor de komst van hun tweede.

“Na de geboorte van mijn jongste dacht ik dat het beter ging, maar ik gleed juist weer weg. Ik lag weken in bed. Ik voedde alleen nog mijn kind, mijn man deed de rest. Op een gegeven moment durfde ik niet meer alleen thuis te zijn. Ik had zulke donkere gedachten dat ik bang was voor wat er zou kunnen gebeuren.”

Dat werd een keerpunt. “Ik wist: zo kan ik niet verder. Ik moest alles op alles zetten om eruit te komen.” Met de hulp van een psychotherapeut begon ze aan een lange weg terug, waarin ze alle lagen van haar leven onder ogen kwam. “Het was zwaar, maar het heeft me veranderd. Ik ben niet meer wie ik toen was. Ik voel me nu een ander mens.”

Blijven zitten

Eén van de belangrijkste veranderingen was stoppen met vluchten in bed. “Dat was mijn mechanisme. Onder de dekens verdwijnen. Maar toen besloot ik: dat ga ik niet meer doen. Als alles in mij roept dat ik moet gaan liggen, blijf ik juíst zitten. Soms zeg ik tegen mijn man: ik heb weer zo’n error in mijn hoofd, ik wil naar bed. Maar ik doe het niet. Alleen al door het uit te spreken, neem ik de macht terug.” Ook de paniekaanvallen ging ze niet meer uit de weg. “Vroeger dacht ik: dit moet weg. Nu denk ik: kom maar. Ik voel dat je er bent, maar ik hoef er niks mee. En dan zakt het. Daardoor heb ik opnieuw vertrouwen gekregen, in mezelf en in het leven.”

Klein maar krachtig

Tijdens haar proces heeft Chantal veel verloren “Ik ben bijna alles kwijtgeraakt: vrienden, werk, hobby’s. Alleen mijn man, mijn kinderen en mijn familie bleven. Maar nu bouw ik mijn leven opnieuw op, bewust en kleiner. Ik kies nu voor wat écht bij mij past, in plaats van wat anderen van me verwachten.” Sinds een jaar voelt ze rust. “Het leven dendert niet meer door. Er is ruimte voor mijn gezin en voor mezelf. En de kleine dingen. Soms betrap ik mezelf erop dat ik echt aan het genieten ben. Dat had ik nooit durven dromen.”

Als je eerlijk deelt, deel je nooit teveel

Haar verhaal delen werd een sleutel. Eerst op Instagram, later ook in gesprekken. “Mijn therapeute zei ooit: als je eerlijk deelt, deel je nooit teveel. Dat ben ik altijd blijven onthouden. Door open te zijn maak ik het bespreekbaar en ik hoop dat anderen zich erin herkennen en denken: ik ben niet alleen.” Kwetsbaarheid ziet ze inmiddels als kracht. “Mensen mogen vinden wat ze willen. Dit is wie ik ben.” Ze glimlacht. “Als je Chantal krijgt, dan krijg je dit pakketje. Alles erop en eraan, ik kan er niet meer of minder van maken.”

De toekomst voelt licht. “Ik zie het positief, want er is ruimte gekomen om nieuwe dingen te ontdekken. Wie weet wat er nog op mijn pad komt, misschien wel nieuwe manieren om anderen te helpen.” En voor wie dit leest, heeft ze een boodschap: “Laat los wat niet van jou is. Je eigen leven is zoveel belangrijker dan de verwachtingen van anderen. Ze zeiden ooit: je bent niet meer wie je was en ze hadden gelijk. Want ik werd iemand die zichzelf dragen kon.”